Sempre me pareceu que a ilusión do Nadal é unha das "mentiras piadosas" máis marabillosas que existen... O descubrimento da "cruel realidade" (e a profunda desilusión que supón) probablemente sexa un dos momentos clave da nosa memoria da inxenuidade da infancia. Todos recordamos o momento no que a maxia dese instante deixou de existir para nós. Lede as sensacións e recordos dalgúns alumnos do 1º Ciclo de ESO:
Recibir esta noticia
fue un duro golpe para mí, pero también a la vez me sentí mayor porque mis
padres ya confiaban en mí para contarme un secreto a voces como ése. A pesar de
esto, tuve regalos como todos los años e incluso alguno más.
Por eso, esa noche
que para mí era tan especial ahora dejaba de serlo. A partir de ese día, ya no estaba tan señalada en el calendario...Y años
después, me di cuenta de que ese día mis padres fueran valientes al quitarme un
sueño, si lo descubriera más adelante, me entristecería aún más. (Iván Docasar)
Me puse muy triste.
Porque yo esperaba ansiosa la noche de Papá Noel y la de Reyes porque pensaba
que era mágica. Solía pensar que la
Navidad tenía muchos misterios que revelar y que gracias a
esos personajes existe la Navidad, porque aún sigo creyendo que sin ellos no
la habría. (Leydi)
La verdad es que yo
me enteré por mi misma de que Papá Noel no existía. Cuando era muy pequeña,
como todos los niños, pensaba que era de verdad. Un 25 de diciembre me fui a
la cama a esperar su llegada. De repente, oí pasos, ruidos, vi luces encendidas
y sombras. Mi reacción fue levantarme y salir a ver a Papá Noel, cosa que
siempre me interesó pero nunca llegué a hacer. Esa vez estaba decidida. Al
salir vi a mis padres y me llevé la gran desilusión, ya que todos aquellos
ruidos, pasos, sombras procedían de ellos. Me volví a dormir, mis padres ni se
habían enterado. (Henar)
Cuando me enteré de
que Papa Noel y Los reyes Magos no existian me sentí my decepcionada, aunque yo
anteriormente ya sospechaba de la autenticidad de estos personajes. No me lo creía del todo porque
una vez descubrí a mis padres con un regalo envuelto que tenía una forma
extraña y el día de reyes había ese mismo paquete debajo del árbol.Yo no entiendo por qué
desde pequeños nos mienten sobre este tema, luego de golpe nos lo cuentan y nos
sentimos mal porque llevamos una desilusión. Pero lo peor de todo es que cuando
tengamos hijos vamos a volver a contarle esta ''mentira'' y luego ellos se
sentiran también decepcionados, desilusionados... (Ana Díaz)
Cuando supe que los
Reyes Magos, Papa Noel… no existían, me sentí decepcionado. Un día descubrí a
mis padres con cajas en la mano, me levanté y estaban colocando los regalos
debajo del árbol de Navidad.
Ahora los regalos los
elijo yo en mi cumple y en la Navidad o Papá Noel. Tengo la ventaja de
que no tengo miedo a que me puedan traer carbón. (Luis García)
O martes pasado tivemos o pracer de contar na Biblioteca coa presenza de Antón Lopo, autor dunha magnífica biografía sobre Lois Pereiro.
Deste modo, quixemos rematar este ano as reunións dos grupos de adultos de Balbordo cun recordo a Lois.
Antón comentounos dun modo amenísimo o proceso de elaboración da biografía, que vai tamén intimamente unida a persoas, lugares e a unha determinada época da nosa propia cidade. Todos recoñeciamos persoas, lugares, anécdotas, situacións... polo que o libro se podería calificar de "próximo".
Co biógrafo reflexionamos sobre a perspectiva que lle proporcionaron distintas persoas cercanas a Lois (a nai, a irmá, a moza, os amigos...) en boca das que se artella esta biografía que é unha polifonía de voces (entre as que tamén está a visión imaxinaria dunha conversa con Lois do propio autor) que completan e enriquecen a imaxe que nos creamos do poeta.
Penso que é un libro valente, feito con sensibilidade, orixinalidade e intelixencia; un libro que aborda a intimidade, a creación... de Pereiro con acerto. Posiblemente no caso de Lois moita da súa obra non se explicaría sen aspectos cruciais da súa vida.
Unha charla enriquecedora, distendida e suxestiva a que tivemos con Antón, monfortino tamén, ó que lle temos que agradecer a súa presenza.
Deixovos un vídeo tomado de Youtube, que lle fixeron a Lois na tvg no 1989. Nel se recollen moitos dos temas que tamén abordamos na conversa.
Este recomendable libro, editado por Amnistía Internacional, contou coa colaboración de moitos deseñadores gráficos, editores e Axencias literarias. O obxectivo do proxecto foi que elaborasen carteis inspirados na Declaración Universal dos Dereitos humanos, logo acompañáronse con textos escollidos de escritores famosos.
Na seguinte presentación elixín tan só algúns de ditos carteis, que se colocaron na entrada do noso centro para recordar que o 10 de Decembro é o día dos Dereitos humanos.
Durante tres intensos días, hemos estado en Santiago en el congreso que sobre bibliotecas escolares allí se ha celebrado. Se ha hablado de BE, lectura, nuevos soportes, escritura, dinamización, evaluación, experiencias, análisis, dinamización, futuro, perfil, dificultades; pero también de personas, humanismo, emociones, recuerdos y , sobre todo, de la importancia de la palabra.
Y como colofón a todo lo que allí se ha dicho, nada mejor que ceder la palabra a esta mujer, Chimamanda Adichie, que resume, perfectamente, la experiencia personal sobre la lectura y la escritura en estos tiempos en los que nos ha tocado vivir.
Si quieres oír la conferencia inaugural, a cargo del ministro de Educación, Ángel Gabilondo, pincha aquí.
Si prefieres ver los vídeos de las sesiones, aquí.
Este es nuestro sencillo homenaje a todas las bibliotecas escolares de Galicia, a todo el profesorado que, como nosotras un día, tuvo un SUEÑO y a todos los chicos/-as que llenan este espacio diariamente.
Pero para llegar hasta aquí hemos necesitado mucho esfuerzo, mucha ilusión y muchas, pero que muchas horas de dedicación. El resultado ha merecido la pena, a pesar de todos los contratiempos que han surgido y surgen cada día.
¡Va por y para todos/-as!
Sempre neste mes comecei o traballo do ensino, e de Balbordo, con ilusión, con expectativas positivas, con soños... Este ano é diferente. Seica os mestres de primaria e secundaria somos uns irresponsables, uns vagos... E seica tamén somos parvos (esto dígoo eu) por adicar moitas horas das nosas vidas -fóra do horario docente- a formarnos, a preparar as clases, a corrixir e corrixir, a tentar mellorar, a adaptarnos a continuos novos retos... con moito esforzo persoal de moitíííísimos profesores. E o que recollemos é tan só perplexidade, cando se sembra sobre nós a sombra da dúbida sobre a nosa adicación. O pior é que as críticas veñen das mans daqueles que deberían dignificar o noso traballo diario, que non é doado!Como dicía M. Rivas nun artigo do pasado 1 de Xullo en El País.
"O que está a pasar hoxe en Galicia é algo insólito. Un despropósito que supera o impensábel nunha democracia. Nin remontándose ó país imaxinario de Sopa de ganso, o filme dos irmáns Marx, encontraríamos algo semellante relativo á educación. O de encirrar a poboación contra os mestres. Contra o profesorado. O dar pábulo e amplificar falsidades, dando a entender que os ensinantes son unha especie de estamento privilexiado, nugalláns que non dan un pau a auga, ou tratándoos como unha xunta de bois preguiceiros aos que cómpre aguilloar con medidas penitenciais. Pero, que absurdo é este dunha Administración que en lugar de afortalecer o ensino, o espazo basilar do futuro, o que fornece é o descrédito dos ensinantes?" (M. Rivas)
E pola parte que nos toca en canto a Bibliotecas, tamén dicía M. Rivas en dito artigo:
"Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e esforzo non retribuido do persoal de ensinanza. As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros. Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posible cun traballo nunca contabilizado." (M. Rivas)
"Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e esforzo non retribuido do persoal de ensinanza. As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros. Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posible cun traballo nunca contabilizado." (M. Rivas)
Para rematar, co meu desencanto, continúo coas súas palabras: "O espazo do ensino é o espazo do diálogo. Da palabra. Do pensamento. O berce da liberdade. Mais construir ese espazo esixe sutileza, grandes depósitos de esperanza e unhas condicións de confianza básica. É un traballo delicadísimo. De primeira liña de risco. E de enorme paciencia." (M. Rivas).
Pois si. A paciencia é a que se está acabando! Por que imos ter que loitar tamén contra a DESILUSIÓN?
RECORTES:
De E. Sánchez Pombo ("Son los profesores") ("Que los militaricen")
Outro de Suso de Toro ("Bocadillo de profesor")
A segunda parte do artigo de Antón Losada "Los listos de Madrid"
J. Antonio Aunión: "Van a por la educación"
De E. Sánchez Pombo ("Son los profesores") ("Que los militaricen")
Outro de Suso de Toro ("Bocadillo de profesor")
A segunda parte do artigo de Antón Losada "Los listos de Madrid"
J. Antonio Aunión: "Van a por la educación"
Vídeo Informe Semanal
"O que está a pasar hoxe en Galicia é algo insólito. Un despropósito que supera o impensábel nunha democracia. Nin remontándose ó país imaxinario de Sopa de ganso, o filme dos irmáns Marx, encontraríamos algo semellante relativo á educación. O de encirrar a poboación contra os mestres. Contra o profesorado. O dar pábulo e amplificar falsidades, dando a entender que os ensinantes son unha especie de estamento privilexiado, nugalláns que non dan un pau a auga, ou tratándoos como unha xunta de bois preguiceiros aos que cómpre aguilloar con medidas penitenciais. Pero, que absurdo é este dunha Administración que en lugar de afortalecer o ensino, o espazo basilar do futuro, o que fornece é o descrédito dos ensinantes?" (M. Rivas)
E pola parte que nos toca en canto a Bibliotecas, tamén dicía M. Rivas en dito artigo:
"Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e esforzo non retribuido do persoal de ensinanza. As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros. Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posible cun traballo nunca contabilizado." (M. Rivas)
"Os centros de ensino público en Galicia veñen sufrindo unha continua poda orzamentaria, de tal maneira que grande parte das moitas actividades extras que se desenvolven son por mor do voluntarismo e esforzo non retribuido do persoal de ensinanza. As bibliotecas escolares deberían ser o corazón dos centros. Pois ben. Coñezo bibliotecas e clubs de lectura moi activos que só existen grazas aos mestres que os fan posible cun traballo nunca contabilizado." (M. Rivas)
Para rematar, co meu desencanto, continúo coas súas palabras: "O espazo do ensino é o espazo do diálogo. Da palabra. Do pensamento. O berce da liberdade. Mais construir ese espazo esixe sutileza, grandes depósitos de esperanza e unhas condicións de confianza básica. É un traballo delicadísimo. De primeira liña de risco. E de enorme paciencia." (M. Rivas).
Ante a previsible retirada de formadores específicos no ámbito das bibliotecas escolares no Servizo de Formación do Profesorado, no Centro Autonómico de Formación e Innovación e nos centros de formación e recursos dependentes da Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, segundo o borrador da orde que convocará concurso público de méritos para cubrir postos de persoas directoras e asesoras nestes centros queremos manifestar o seguinte:
Hai proxectos que nacen marcados pola vulnerabilidade e a razón desta circunstancia non ten nada que ver coa falta de rigor ou a pouca entrega das persoas que os poñen en marcha. Máis ben ten que ver co feito de que nacen destinados a nadar contra corrente. Con todo, esa é a principal razón da súa existencia: xorden porque responden a unha necesidade non satisfeita pero compartida por un número crecente de persoas que senten que é posible compartir e facer viable o proxecto xuntos. Así naceu o movemento que cristalizou na iniciativa que todos coñecemos como PLAMBE. De xeito que dende hai algúns anos, esa iniciativa levou o mellor da creatividade e o esforzo de moitos docentes que xenerosamente regalaron o seu tempo e a súa capacidade de formar equipos e ilusionar a outros docentes en centros e centros de toda a nosa comunidade. Xuntos aprendemos a ser rigorosos e esixentes nos nosos proxectos, a crear espazos de aprendizaxe colaborativo, de cambios de estratexia, de achegamento ás novas tecnoloxías, de racionalización na xestión da información. Que ninguén se equivoque: os responsables das bibliotecas escolares non son seres evanescentes perdidos en vanas quimeras que tentan “roubar” horas a materias “importantes” para que o alumnado esmoreza entre mundos de ficción. Nada máis lonxe da realidade. Nun centro onde hai un equipo que xestiona a biblioteca de forma eficaz nótase. Os fondos adquírense con criterio, establécense acordos para xestionar a información, créanse espazos de colaboración e docencia compartida. Non é doado porque a maquinaria educativa ten unhas inercias difíciles de combater. A pesar de todo, estes docentes fórmanse e exercen a súa dura misión en horas non retribuídas, roubadas ás súas familias, ao descanso, ao lecer. Fomos coordinados con rigor e seriedade pola Asesoría de Bibliotecas Escolares pero sempre nos faltou o marco legal axeitado. A nosa misión é dura porque queda moito por definir. Na nosa inxenuidade e boa fe esperabamos conseguir progresivamente tempos e formación para seguir mellorando na nosa función se demostrabamos que eramos rigorosos e eficaces. Os nosos méritos como colectivo son dabondo coñecidos polos nosos gobernantes e acreditados por diferentes administracións e ámbitos a nivel estatal. Os numerosos e constantes premios anuais de boas prácticas concedidos polo Ministerio de Educación y Ciencia non caeron do ceo. Durante todos estes anos a formación recibida foi fundamental para levar a cabo actuacións rigorosas e enfocadas na dirección correcta.
Sabemos das cuantiosas axudas que a Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, destina a outros proxectos, dos incentivos para a elaboración de contidos dixitais por parte das empresas editoriais, entre outras iniciativas. Non sería tamén interesante fomentar a produción de materiais propios e promover desde cada centro a estandarización de procedementos que axuden a xestionar a información entre o noso alumnado sen confiar todo a eses materiais externos que proceden da industria editorial, por valiosos que poidan ser? Por que non seguir aproveitando a experiencia e valía dos equipos das bibliotecas escolares nestes cometidos?. O noso empeño sempre foi crear nos centros pequenos focos que tentan estender esas boas prácticas de innovación e excelencia. Non entendemos este novo e repentino xiro na política de formación desta Dirección Xeral. Non nos parece xusto posto que, podemos dicir honestamente que, pola nosa banda, cumprimos con fartura. Ao desmantelar as estruturas que nos sosteñen o deterioro será proporcional ao entusiasmo e o esforzo investidos: inmenso e imparable. Algúns lembramos como o noso Conselleiro lanzou un bico ao aire ao despedirse dos asistentes aos últimos encontros despois dunhas entusiastas palabras de eloxio polos éxitos logrados polas bibliotecas escolares galegas a nivel estatal. Onde quedou ese entusiamo? Que interpretación debemos facer? O noso país pode permitirse tirar pola borda todo este traballo? E nós?. En que situación quedaremos agora diante das nosas comunidades educativas se despois de tanta insistencia é a propria Consellería a que nos invisibiliza?
Colectivo dos equipos das bibliotecas escolares integradas no PLAMBE (Plan de Mellora das Bibliotecas Escolares Galegas)
 |
| A nai e o director |
 |
| Exposición multimedia |
Durante o curso 1974-75, Lois Pereiro cursou COU no noso instituto, razón pola cal o día 17 inaugurouse unha exposición multimedia sobre a vida do poeta. A ela asistiron os máis altos representantes da vida política e cultural galegas e foi a nai a quen recolleu o recoñecemento das institucións.
O acto central tivo lugar na biblioteca, casi a mesma que seguro que contou coa presencia do escritor, de quen sabemos que foi un grande lector.
E que mellor modo de homenaxealo que con libros? Dende hai catro anos temos por costume no Centro facernos un agasallo colectivo de libros no que participa toda a comunidade educativa. O día 16 formouse unha cadea de libros coas letras que conforman o seu nome que saíu da biblioteca ata chegaren á casa onde pode verse un grande graffitti coa súa figura. Biblioteca, libros e máis libros e rapaces- e non tan rapaces- emocionados descubrindo o libro que un amigo/-a invisible lle regalara.
Agora sabemos que, a pesares do paso do tempo, el e todos nós temos, polo menos, dúas cousas en común: Monforte e a paixón pola lectura.
Grazas a todos/-as pola vosa colaboración!
Interpretación video-musical do poema de Lois Pereiro "Elexía a un espírito irmán. Pasatempo por orde alfabética", no Día das Letras Galegas.
Cando paseamos polos rúas das nosas cidades, vemos rótulos con nomes de persoas que non sabemos quen foron. Eu vivo na rúa...dicimos cando nos preguntan. Pero, quen se agocha detrás de cada nome.
Na túa cidade hai moitas rúas con nomes de escritoras/-es que escribiron a súa obra en lingua galega. E que mellor maneira de celebrar o Día das Letras Galegas que facendo un percorrido real ou virtual. Eiquí deixámoste o roteiro para que non te perdas. Ti decides o rumbo. Disfrutade da viaxe!
Ver mapa más grande
O pasado venres 13, o coñecido escritor Xesús Manuel Marcos estivo na Biblioteca e falou, para os grupos de 4ºESO, dun dos seus libros: O Esconxurador. A actividade foi proposta por Normalización Lingüística.
Os alumnos preguntaron, opinaron e incluso algún lle fixo suxestións sobre como debería ser unha posible continuación da historia.
Unha moi amena charla sobre un texto moi recomendable no que maxia, tradición, lenda, imaxinación, persoaxes variados, narracións entrelazadas... fan que o libro atrape dende as primeiras páxinas.
Pola tarde, Xesús falou cos membros adultos de Balbordo dese mesmo libro.
CINCO ANOS DESPOIS do primeiro Plan Lector do noso centro seguimos a ter un espazo e un tempo para poder ler profesores e alumnos.
Recordade que en varios blogs da Biblioteca hai recomendacións literarias: Pistasdelectura (do alumnado). En DesordenadasLecturas ou tamén no blog do Club de lectura Balbordo pode que atopedes algún libro do voso agrado...
En el proyecto intesdisciplinar, dirigido por el prof. Manuel Sánchez, el alumnado de 1º B de ESO ha ideado cómo promocionar la lectura. Estos han sido los magníficos carteles publicitarios que han realizado.
¿Os los imagináis formando parte de vuestro entorno diario? ¿Cuál os ha gustado más? Haznos llegar tu comentario.
È o título do proxecto interdisciplinar que o profesor Casto Casanova fixo xo seu alumnado de 1º A da ESO. Adicáronse a estudar as árbores da nosa contorna: carballos, cartiñeiros, nogueiras, faias e bidueiros dende tres puntos de vista: hábitat, características e usos. Despois plasmaron a súa investigación en paneis con abundante mostra de follas, froitos e fotografías.
Aquí tedes unha pequena mostra do traballo realizado. Noraboa!
Eu atopei un soneto
escrito por unha man
descoñecida.
Lino en voz alta.
As árbores aplaudiron.
Cada verso semellaba unha sonata.
Catorce sonatas no piano
da miña voz.
Chopin faloume ao oído.
Tecín unha obra marabillosa:
música e voz eran o mesmo.
Curioso.
Das árbores colgan sonetos
e sobre as ponlas dormen sonatas.
Eu o que fixen foi espertalas.
Nin máis.
Nin menos.
A. García Teijeiro
Sí, nos hemos demorado en hacer esta entrada, quizá porque nunca te acabas de creer que te han concedido un premio, a pesar de que ya lo sabíamos desde diciembre, pero… no te lo acabas de creer hasta que te lo entregan y lo tienes en tus manos. Sí, parece que ahora sí es cierto.
Fue un largo y agotador viaje a Madrid, pero mereció la pena. El espacio insuperable, el Ateneo de Madrid, la compañía inmejorable, pues allí se encontraban todos esos premiados/-as a los que no conoces pero con los que compartes el trabajo, el esfuerzo y la dedicación de tantas horas de tu tiempo libre en la elaboración de los trabajos en los que los docentes nos vamos poco a poco implicando en el uso de las TIC y, por supuesto, las autoridades educativas que entregaron los premios: D. Antonio Pérez, Director del Instituto de Tecnologías Educativas, y contó con la presencia e intervención de D. Mario Bedera, Secretario de Estado de Educación y Formación Profesional y D. Miguel Soler, Director General de Formación Profesional.
Estando allí no hemos podido olvidar a todas las personas que nos han enseñado bien de forma presencial –Antonio, Xurxo, Jose-, o bien de forma virtual- todos aquellos internautas que comparten sus conocimientos que nos han sido tan útiles-; y tampoco podemos olvidar a nuestro alumnado y compañeros quienes han participado en esta travesía, pues sin ellos Bibliocabe, o lo que es lo mismo, la biblioteca del IES Río Cabe, no tendría sentido y nada de esto hubiera sido posible.
Sólo me resta añadir nuestra felicitación a todos los premiados y nuestro agradecimiento al jurado.
Fue un largo y agotador viaje a Madrid, pero mereció la pena. El espacio insuperable, el Ateneo de Madrid, la compañía inmejorable, pues allí se encontraban todos esos premiados/-as a los que no conoces pero con los que compartes el trabajo, el esfuerzo y la dedicación de tantas horas de tu tiempo libre en la elaboración de los trabajos en los que los docentes nos vamos poco a poco implicando en el uso de las TIC y, por supuesto, las autoridades educativas que entregaron los premios: D. Antonio Pérez, Director del Instituto de Tecnologías Educativas, y contó con la presencia e intervención de D. Mario Bedera, Secretario de Estado de Educación y Formación Profesional y D. Miguel Soler, Director General de Formación Profesional.
Estando allí no hemos podido olvidar a todas las personas que nos han enseñado bien de forma presencial –Antonio, Xurxo, Jose-, o bien de forma virtual- todos aquellos internautas que comparten sus conocimientos que nos han sido tan útiles-; y tampoco podemos olvidar a nuestro alumnado y compañeros quienes han participado en esta travesía, pues sin ellos Bibliocabe, o lo que es lo mismo, la biblioteca del IES Río Cabe, no tendría sentido y nada de esto hubiera sido posible.
Sólo me resta añadir nuestra felicitación a todos los premiados y nuestro agradecimiento al jurado.
Si quieres ver el acto completo pincha aquí.
Avións da Paz que adornan a entrada do centro conviviron hoxe con moitos corazóns e coas nubes que eliximos este ano para o Día dos Namorados...
E tamén a nosa caixa de poemas se encheu de nubes moi doces.
Porque cando un se enamora está nas nubes, no Río Cabe quixemos hoxe celebrar así o amor.
Grazas...
E tamén a nosa caixa de poemas se encheu de nubes moi doces.
Porque cando un se enamora está nas nubes, no Río Cabe quixemos hoxe celebrar así o amor.
Grazas...
Avións de papel que sobrevoan co seu colorido a entrada da Instituto para recordar, neste vídeo con música de J. Lennon, que o 30 de xaneiro é o día da Paz.
Todo coa colaboración (e a imaxinación!) do alumnado de 1º ESO e os profes que "fixeron voar os avións" a tarde do venres... Grazas.
Cuando emprendas tu viaje hacia Ítacadebes rogar que el viaje sea largo,
lleno de peripecias, lleno de experiencias.
No has de temer ni a los lestrigones ni a los cíclopes,
ni la cólera del airado Poseidón.
Nunca tales monstruos hallarás en tu ruta
si tu pensamiento es elevado, si una exquisita
emoción penetra en tu alma y en tu cuerpo.
Los lestrigones y los cíclopes
y el feroz Poseidón no podrán encontrarte
si tú no los llevas ya dentro, en tu alma,
si tu alma no los conjura ante ti.
Debes rogar que el viaje sea largo,
que sean muchos los días de verano;
que te vean arribar con gozo, alegremente,
a puertos que tú antes ignorabas.
Que puedas detenerte en los mercados de Fenicia,
y comprar unas bellas mercancías:
madreperlas, coral, ébano, y ámbar,
y perfumes placenteros de mil clases.
Acude a muchas ciudades del Egipto
para aprender, y aprender de quienes saben.
Conserva siempre en tu alma la idea de Ítaca:
llegar allí, he aquí tu destino.
Mas no hagas con prisas tu camino;
mejor será que dure muchos años,
y que llegues, ya viejo, a la pequeña isla,
rico de cuanto habrás ganado en el camino.
No has de esperar que Ítaca te enriquezca:
Ítaca te ha concedido ya un hermoso viaje.
Sin ellas, jamás habrías partido;
mas no tiene otra cosa que ofrecerte.
Y si la encuentras pobre, Ítaca no te ha engañado.
Y siendo ya tan viejo, con tanta experiencia,
sin duda sabrás ya qué significan las Ítacas.
QUINTO ANO xa de PLAN LECTOR na ESO. Terceiro en 1º de Bacharelato!
Cando miramos atrás e recordamos aqueles comezos nos que Paramio puxo en marcha ese proxecto pioneiro en Galicia costa crer agora, cinco anos despois, que antes non houbera un espazo temporal exclusivamente adicado á lectura.
Xa estamos tan afeitos a ter uns minutos diarios para disfrutar lendo que é un hábito necesario e imprescindible. Así o indica o cómputo de lecturas desta avaliación (con excepcións no aproveitamento da lectura que terán que ser analizadas!).
15 minutos para ler o libro da Biblioteca que cada un elixiu con total liberdade, 15 minutos para afacerse a sentir a lectura, para compartir en silencio e en grupo a sensación de estar noutros lugares e con outras persoas... Profesorado que voluntariamente cede un anaco das súas clases para que poidan ler.
Consellos sobre algún libro? Á vosa disposición están os nosos Blogs da Biblioteca: mirade en Pistasdelectura o que os rapaces len e recomendan, botade unha ollada en DesordenadasLecturas ou dade un paseo polo Blog do noso Club de lectura Balbordo para comprobar que son moitos os libros que vos poden estar agardando.
Cando miramos atrás e recordamos aqueles comezos nos que Paramio puxo en marcha ese proxecto pioneiro en Galicia costa crer agora, cinco anos despois, que antes non houbera un espazo temporal exclusivamente adicado á lectura.
Xa estamos tan afeitos a ter uns minutos diarios para disfrutar lendo que é un hábito necesario e imprescindible. Así o indica o cómputo de lecturas desta avaliación (con excepcións no aproveitamento da lectura que terán que ser analizadas!).
15 minutos para ler o libro da Biblioteca que cada un elixiu con total liberdade, 15 minutos para afacerse a sentir a lectura, para compartir en silencio e en grupo a sensación de estar noutros lugares e con outras persoas... Profesorado que voluntariamente cede un anaco das súas clases para que poidan ler.
Consellos sobre algún libro? Á vosa disposición están os nosos Blogs da Biblioteca: mirade en Pistasdelectura o que os rapaces len e recomendan, botade unha ollada en DesordenadasLecturas ou dade un paseo polo Blog do noso Club de lectura Balbordo para comprobar que son moitos os libros que vos poden estar agardando.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
