TÍTULOS DE CRÉDITO

  Siempre me ha parecido una falta de respeto abandonar una sala de cine cuando aparecen los créditos. Es en ellos donde aparecen escritos los nombres de ese enorme equipo de personas que ha hecho posible esa historia que te ha emocionado, que te ha hecho reír, llorar, temer, sentir… y no solo el director y los actores. 
  Pues bien, aprovechando este día de las Bibliotecas, no quisiera decir adiós sin rendir este homenaje a todas esas personas que me han ayudado a realizar este dilatado largometraje que cuenta una historia muy sencilla, la historia de un sueño que entre todos hemos hecho posible: construir una casa en la que conviven libros y lectores; un hogar acogedor en el que guarecerte con las palabras que otros han escrito,sencillamente porque nos gusta, nos apasiona la lectura. 
  Han sido muchos años, a veces durante la filmación nos ha llovido, ha habido tormentas, pero sobre todo, sobre todo…ha salido el sol y hemos visto extenderse una enorme red de afinidades, complicidades en torno a un libro.  Porque también hemos aprendido que las bibliotecas no son los espacios ni todo lo que albergan. Las bibliotecas son las personas que transitan por ellas y dejan sus huellas y un poco de sí mismas escondidas entre las hojas. Las bibliotecas están donde las familias, los docentes y los alumnos quieran, pero han de quererlo, de desearlo. 
  Detrás quedan miles de lectores- Sí, he escrito miles- que han disfrutado tanto como nosotras como lo hemos hecho.
  Así que gracias a todos: escritores e ilustradores que se han pasado por ella; las familias y amigos que nos han ayudado y aguantado pacientemente; a los internautas que nos habéis seguido a través de la lectura de los blogs. Pero sobre todo gracias a los que nos habéis acompañado – de “compañero”, “de compartir el pan”- a todos vosotros que haber hecho posible esta fabulosa historia. 
  
 Va por y para vosotros, amigos: 
 Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace el camino,
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar.
(Antonio Machado) 

6 comentarios:

Rocio C. dijo...

Solo "La Paramio" puede despedirse con tanta originalidad y cariño. Dejando huella por donde pasa. ¡Besos y suerte!

Yajaira dijo...

Precioso. Ahora se abre un nuevo camino, disfrútalo, sé que nunca nos olvidarás como nosotros no te olvidaremos a ti.

Anónimo dijo...

Gracias a ti por dejarnos participar en tus sueños como si fuesen los nuestros ya que sin sueños sólo( y lo acentúo porque me da la gana)quedan crudas realidades. mavidu.

Anónimo dijo...

Muy chulo el vídeo. ¡El montón de recuerdos que me vinieron a la cabeza! Mucha suerte en esta nueva etapa. Bikos.
Juan desde la Mariña (que también os sigue).

Ronsel dijo...

Con bágoas nos ollos, e sen estar aí, sabemos que sempre seguirás dirixindo lectores e lectoras. Non hai moito quen dirixa por aí! Sorte

Anónimo dijo...

Decir Paramio é falar de libro aberto, de verso no silencio, de ollada ao interior de cadaquén...é desas persoas que sabe chegar, abrir o libro que todos levamos dentro e ilustrar o noso corazón. Ela, esa muller elegante pero de voz firme na reivindicación das cousas importantes, sabe pecharse en si mesma e abrirnos a todos un mundo cheo de sensacións inesquecibles. La Paramio, así quero definirte, como esa parte de min que irá a onde eu vaia, a onde acudirei cando sinta que o ensino carece de metas ou futuro. Prendiches en nós a tea do esforzo solidario, da ilusión, da frase a medio facer...temos unha débeda contigo se non seguimos nesa senda. Dende Sarria, coa emoción do recordo dun traballo compartido inesquecible, deixo o meu desexo fondo de que todo che sonría e poidamos os demais, compartilo contigo. De corazón, unha aperta a todos e todas...O dos guantes de Gilda(risas)